به گزارش مشرق، روزنامه کیهان در ستون اخبار ویژه خود نوشت: توماس فریدمن تحلیلگر نیویورک تایمز (دموکرات)، در نشریه اکونومیک تایمز می‌نویسد: آمریکا هرگز مثل امروز شاهد سیاست‌های دوقطبی و جدایی‌افکنانه نبوده است. مهم‌تر از برنده این انتخابات، بازنده آن است. ما قطعاً می‌دانیم این بازنده کیست؛ ایالات متحده. ما دوره‌ای چهارساله از بی‌صداقتی و تفرقه‌افکنی را تجربه کرده‌ایم که به پایه‌های دموکراسی ما (حقیقت و اعتماد) حمله کرد. ترامپ قواعد را نقض کرد و هنجارها را بی‌اعتبار ساخت، به شکلی که تاکنون هیچ رئیس‌جمهوری نکرده است. تا چهارشنبه شب که به دروغ مدعی تقلب انتخاباتی شد و دیوان عالی را فراخواند تا مانع از رأی دادن شود.

ترامپ گفت «راستش را بخواهید، ما قطعاً برنده این انتخابات بودیم» در حالی که هنوز میلیون‌ها برگه رأی در ویسکانسین، میشیگان، پنسیلوانیا، جورجیا، آریزونا و نوادا شمرده نشده بود. ترامپ بدون توضیح درباره چگونگی و ماهیت بحران افزود، «ما به دیوان عالی می‌رویم. می‌خواهیم همه رأی‌گیری‌ها متوقف شود.»

این گونه نیست که اکثریت قاطع رأی‌دهندگان به ترامپ و اطرافیانش بگویند بس کنید: بروید و هرگز با سیاست تفرقه‌افکنانه‌تان دیگر به این کشور بازنگردید.

تعداد آمریکایی‌هایی که می‌گویند، «بس ‌کن»، کافی نیست. هیچ موج آبی سیاسی (طرفداران بایدن) وجود نداشت. اما مهم‌تر این که هیچ موج اخلاقی هم وجود نداشت. هیچ مخالفت گسترده‌ای با نوع رهبری وجود نداشته است که بین ما اختلاف برانگیخته است، به ویژه در شرایط شیوع گسترده کرونا.»

این انتخابات هر کاری که نکرده باشد، خطوط خطاها را برجسته کرد. رئیس‌جمهور که در فعالیت‌های انتخاباتی‌اش از زبان‌های رمزی مختلف استفاده می‌کند، خود را رهبر اکثریت سفیدپوستان آمریکا معرفی کرد.

اداره آمار آمریکا پیش‌بینی کرده تا اواسط امسال، غیرسفیدپوستان اکثریت جمعیت ۷۴ میلیون نفری از کودکان را تشکیل خواهند داد. در عین حال، تخمین زده می‌شود که در سالی از دهه ۲۰۴۰ سفیدپوستان ۴۹ درصد از جمعیت آمریکا را تشکیل خواهند داد، لاتین‌تبارها، سیاه‌پوستان و چند نژادی‌ها ۵۱ درصد باقی‌مانده را تشکیل می‌دهند.

باز هم می‌گویم، در شرایطی که بایدن در میان رأی‌دهندگان طبقه کارگر نفوذ کرد، اما به نظر می‌رسد تغییر چشمگیری رخ نمی‌دهد. شاید به این دلیل که بسیاری از رأی‌دهندگان به ترامپ در میان طبقه کارگر، نه تنها حس می‌کنند که به آنها نگاه تحقیرآمیز می‌شود، بلکه از آنچه که سانسور فرهنگی از جانب نخبگان لیبرال می‌خوانند، تنفر دارند.

«ریچ لوری» سردبیر نشریه «نشنال ریویو» چندی پیش در مقاله‌ای نوشت، «ترامپ در حالت بهتر یا بدتر، بزرگ‌ترین نماد مقاومت در برابر جریانی است که در رسانه‌ها، دانشگاهیان، غول‌های اقتصادی آمریکا، هالیوود، رشته‌های ورزشی حرفه‌ای، نهادهای بزرگ و تقریباً تمام آن‌چیزی است که بین اینها قرار دارند. شفاف بگویم، از نظر بسیاری از آمریکایی‌ها، ترامپ فقط انگشت میانه‌ای است علیه مردمی که تصور کرده‌اند فرهنگ آمریکا را در کنترل دارند.

این انتخابات نشان می‌دهد چنین نگرشی در میان طرفداران ترامپ همچنان بسیار زنده است. امیدوارم هر کس که برنده این انتخابات می‌شود به این نتیجه رسیده باشد که ما دیگر نمی‌توانیم در میان همدیگر به این شیوه اختلاف‌افکنی کنیم.»